W II połowie XVI wieku właściciel Margonina Jakub Rokossowski wystawił za miastem dwór w stylu gotyckim. Rozbudowywany przez kolejnych właścicieli Rozdrażewskich i Gembickich spłonął podczas wielkiego pożaru miasta w styczniu 1739 r. Wówczas to odbudowała go Anna z Malachowskich Ciecierska żona Józefa Ciecierskiego ówczesnego właściciela miasta. Ich jedyna córka Marianna wyszła w 1755 r. za generała Franciszka Skórzewskiego i wniosła mu w wianie Margonin z okolicznymi wsiami. Chcąc upamiętnić 10 rocznicę ślubu generał posadził dwie wspaniałe aleje lipowe, liczące ponad 600 drzew. Pierwsza dwurzędowa biegnie od Margonina do Margońskiej Wsi, a dalej w stronę Lipin ciągnie się już aleja czterorzędowa. Druga, podobna aleja, krzyżuje się z pierwszą i biegnie z kierunku Szamocina do Kowalewa. Obie przetrwały do dzisiaj i są pomnikiem przyrody. W tym czasie w gościnie u generała przebywał Józef Wybicki – twórca hymnu polskiego, który poślubił jego siostrzenicę Kunegundę Drwęską. Po śmierci generała jego spadkobiercą został jedyny syn hrabia Fryderyk Skórzewski. W 1788 r. Fryderyk założył wokół pałacu wspaniały park w stylu angielskim. W 1824 r. właścicielem majątku zostaje syn Fryderyka Skórzewskiego hrabia Heliodor. Kolejnym właścicielem pałacu i parku zostaje berliński bankier Ludwik Lessing. W 1842 r. pałac i park kupuje pruski graf Carl von Schwichow. W latach 1842 – 1852 pałac został rozbudowany wg projektu bardzo znanego architekta Fryderyka Augusta Stullera, jako połączenie neogotyku (baszta) i neorenesansu (dekoracje). Pałac przystosowano do potrzeb ówczesnego właściciela, dobudowano trzy skrzydła, masywna wieżę – rotundę zwieńczoną krenelażem. W tym stylu zachował się do czasów obecnych.

W 1898 r. kolejny właściciel Leo Herman von Schwichow sprzedał majątek niemieckiej Komisji Kolonizacyjnej. Pałac i park przypadł zakonowi z Hanoweru, który w 1905 r. przekazał go Królewskiej Szkole Leśnej. Dla potrzeb szkolnictwa dobudowano skrzydło od strony zachodniej oraz gruntownie przebudowano wnętrza pałacu. W 1916 r. szkołę zamknięto a słuchaczy wcielono do wojska i rozesłano na fronty I wojny światowej. Wiosną 1921 r. szkoła wznowiła działalność, ale już jako polska Państwowa Szkoła dla Leśniczych. W latach 1945 – 67 działają kolejno: Gimnazjum Leśne, Liceum Leśne I i II stopnia oraz Technikum Leśne. Po likwidacji szkolnictwa średniego, pałac pełni funkcję Ośrodka Szkoleniowego dla kadr leśnych. Są tam też do wynajęcia pokoje hotelowe w bardzo dobrym europejskim standardzie i świetna kuchnia. W pałacu organizowano wesela, imprezy rodzinne, kursu i szkolenia. Od 1975 r. pałac był własnością Nadleśnictwa Podanin. W 1983 r. cały obiekt został gruntownie wyremontowany. Latem 1994 r. odbyła się uroczystość nadania Ośrodkowi imienia Witolda Łuczkiewicza – dyrektora Państwowej Szkoły dla Leśniczych w latach 1929 -1949. W pałacowej baszcie na dole urządzono Salę Tradycji byłych szkół leśnych w Margoninie, a na górze Izbę Pamięci poświęconą Józefowi Wybickiemu – autorowi hymnu polskiego. Każdego roku 2 maja odbywała się w pałacu sesja popularno – naukowa organizowana przez Stowarzyszenie Miłośników Tradycji Mazurka Dąbrowskiego. W 2013 r. pałac został wystawiony na sprzedaż i obecnie znajduje się w prywatnych rękach.

Park dworski w Margoninie z uwagi na cenne zadrzewienie oraz układ przestrzenny został uznany wraz z pałacem jako zabytek. Założył go w 1788 r. syn gen. Franciszka Skórzewskiego hrabia Fryderyk. Park położony jest wokół pałacu, a jego powierzchnia wynosi 17,8 ha, z czego 0,18 ha to przepływająca przez park rzeka Margoninka i dwa stawy. W 200 rocznice powstania Mazurka Dąbrowskiego odsłonięto pamiątkowy obelisk ku czci jego twórcy Józefa Wybickiego. Kamień ten upamiętnia ślub Józefa Wybickiego z Kunegundą Drwęską siostrzenicą gen. Franciszka Skórzewskiego. Ślub odbył się w kaplicy pałacowej 17 października 1773 r. Sakrametu udzielił kanonik honorowy warszawski ks. Stanisław Rayski, a świadkami byli towarzysze Wybickiego Józef Breza i Konstantyn Ulatowski.